woensdag 3 oktober 2012

Macro 4: productfotografie

Een aantal maanden ben ik nu bezig met macrofotografie en het bevalt me goed. Op verschillende plaatsen op internet kwam ik tegen dat het ook leuk is om iets anders dan de bloemetjes en de bijtjes te fotograferen. Juist hele gewone onderwerpen kunnen een verrassend beeld opleveren als ze met een macrolens van zeer dichtbij worden vastgelegd. In dit artikel een eerste poging om een dood onderwerp knap op de foto te zetten m.b.v. een macrolens.

Ik heb even om me heen gekeken wat een geschikt onderwerp zou zijn en ben uitgekomen op mijn horloge. Dit is mij zeer dierbaar omdat het van mijn vader is geweest en het is inmiddels meer dan 50 jaar oud. Voor de argeloze toeschouwer is het echter een horloge zoals zovele en ik wil toch proberen iets van de opname te maken.
ISO 200, 2 seconden, f/45, vanaf statief.

Mocht iemand over de gekozen instellingen vallen, dan geef ik die persoon meteen gelijk. Ik wilde op deze manier helemaal geen foto maken, maar was aan het uitproberen wat het kleinst mogelijke diafragma is op deze lens. Nou f/45 dus op korte afstand. Je moet alles proberen. het resulteert wel in een groot scherptedieptegebied waardoor niet alleen de wijzerplaat scherp is, maar ook de krassen in het glas zijn goed zichtbaar (of je dat wil is maar de vraag) en het vilt waar het horloge op lag is ook scherp. Behalve een beroerde compositie staat er ook nog een storende reflectie in het glas linksonder op. Het beeld staat zelfs scheef. Eigenlijk is dit helemaal niets, volgende poging.
ISO 100, f/16, 5 seconden, vanaf statief, met 25 mm tussenring
Bij de tweede poging ben ik nog dichter op het onderwerp gekropen. De macrolens gaf niet voldoende mogelijkheden dus heb ik ook nog een 25 mm tussenring ertussen gezet. Nog meer detail. Deze keer heb ik het horloge opgewonden zodat er beweging in de foto komt, zichtbaar aan een bewegende secondewijzer.  Ondanks het kleine diafragma van f/16 is het scherptedieptegebied hier te beperkt. Het logo is scherp, de grote wijzer ook, maar de seconden- en de kleine wijzer zijn onscherp. ISO 100 levert een prachtig ruisvrij beeld op, maar 5 seconden belichten is onnodig lang, de secondewijzer hoeft maar een beetje te bewegen. Niet goed, maar een verbetering ten opzichte van de eerste poging. We gaan door naar de derde poging.
ISO 160, f/11, 1 seconde. Vanaf statief, met 25 mm tussenring,
geflitst op het tweede gordijn.
Van de tweede poging heb ik meegenomen dat 1 seconde belichten  waarschijnlijk genoeg was. Door het horloge te draaien komt er meer spanning in het beeld. Ook heb ik het horloge op een zwarte ondergrond gelegd.
F/11 gebruikt om de juiste scherptediepte te krijgen, waar ik in ieder geval het centrum van de wijzerplaat , het logo en beeldmerk Omega en het gedeelte waar de secondewijzer zich bevinden scherp wilde hebben. En het in het glas gegraveerde Omega-logo staat er ook goed op, fijn detail.
Door nu op het tweede gordijn te flitsen is de secondewijzer in beweging, maar wordt het beeld aan het eind van de 1 seconde sluitertijd toch bevroren. De flitskop had ik op het witte plafond gericht omdat op een horlogeglas flitsen zeker ongewenste reflecties oplevert.

Tot zover de techniek, ben ik in mijn eigen opdracht geslaagd? Ja, ik vind dit namelijk een aansprekend beeld. De volledige foto, met alle details laat veel beschadigingen aan het glas zien wat ik wel mooi vindt. Het is uiteindelijk een gebruiksvoorwerp dus het heeft ook gebruikssporen. De compositie is veel spannender geworden door het horloge een kwartslag te draaien. Ook het gedeeltelijk in beeld brengen van het bandje vind ik een aardig detail.

Ik ga het zeker nog eens proberen, maar dit is lastige materie: beperkte scherptedieptegebieden, ieder stofje komt genadeloos in beeld, flitser, lange sluitertijd, statief. Natuurlijk heb ik het extra moeilijk gemaakt door ook nog beweging in beeld te willen brengen. Productfotografie is echt een vak apart. Een thuisstudiootje (zo'n witte doos) zou zeker helpen, extra flitsers erbij.... wat een leuke hobby is dit toch!

Groeten,

Robert van Brug



Geen opmerkingen:

Een reactie posten